Slot in de badkamerdeur eruit gesloopt. Stof van jaren op de bovenrand van de spiegel. TV doet het niet. WC spoelt nauwelijks door. Kraan in de wasbak hangt los. Buiten ziet alles er nog troostelozer uit. Airco’s zijn uit kamers verwijderd en de voorzijde van het andere gebouw ziet er uit als een gebit waar een paar voortanden verwijderd zijn. De filters van de airco’s worden nu gebuikt als deurmatjes. Het filter in het zwembad is vervangen door een lapje stof. De badhokjes zijn al lang niet meer badhokjes. Het enige voordeel is dat er hier een zwembad is. We nemen een duik, leveren de sleutel in en verkassen. Jaren geleden hadden we hier een vaste betjakrijder met de naam Mario. Op onze laatste dag toen hadden we een stapel ansichtkaarten geschreven met postzegels erop die Mario voor ons als vriendendienst op de post zou doen. Nooit aangekomen. De postzegels zijn toen waarschijnlijk met Javaanse huisvlijt verwijderd en postzegels en kaarten zijn verkocht. Mijn zus vraagt rond of iemand Mario kent en binnen het uur staat hij voor de kamer, breed lachend en ons begroetend als oude, langverloren vrienden. Ik vertel hem van het ansichtkaartenincident en hij lacht, maar met een andere mimiek, alsof hij een boer met kiespijn is, en misschien is dat ook wel zo. We nemen hem weer in dienst en bewonderen zijn ondernemerschap. 18 Jaar geleden ontmoetten we Uji voor het eerst. 21 jaar was ze, net begonnen als gids bij ViaVia. Spontaan, leuk, geïnteresseerd, slim, leergierig. Met haar hebben we toen rijst geplant in de sawa, stenen gebakken en tempé gemaakt. Ze woonde in een bescheiden woning met haar moeder die iedere dag om 3 uur opstond om groente en fruit op de lokale markt te verkopen. In 2006 trof een tsunami Yogjakarta en waren ook Uji en haar moeder dakloos. Het enige wat wij konden doen was hun enigszins financieel te hulp te schieten. Haar moeder en Uji wisten zich te herpakken en nu heeft ze een goede baan als leidinggevende van het reisbureau van ViaVia. We hebben elkaar al die tijd niet uit het oog verloren en volgen elkaar op Facebook. In een sabbatical jaar reisde ze alleen door Europa om te ondervinden wat “winter” betekent, om het aan den lijve te ondervinden en volgde bijvoorbeeld in de winter in Drenthe een cursus boerenstamppotmaken. We ontmoeten haar om 11 uur in haar kantoor en de spontaniteit buldert weer door het gebouw! Om vijf uur neemt ze ons mee naar een mooie plek buiten het centrum van Yogja en we kletsen bij over van alles en nog wat. Morgen moeten we mee naar haar dorp en ontmoeten we haar moeder en later in de week gaan we mee naar de Universiteit in Solo waar ze Nederlandse les geeft aan mensen in de toeristenindustrie en mensen met een arbeidscontract in Nederland, bijvoorbeeld in de zorg. En oja, ze is ook nog vrijwilliger van een organisatie die culturele evenementen verzorgt waarvan de dochter van de Sultan (gouverneur) bestuurslid van is. Het belooft een goede en vooral warme week te worden, in alle opzichten…