Zaterdag 4 november 09:10. Om drie uur komt F. die tijdens mijn vakantie naar Indonesië op het huis, de honden en de kat zal passen. Ik pak de zakloze stofzuiger die ik in februari gekocht heb. En natuurlijk, na een kwartier stopt het apparaat ermee! Nadat ik alles nagekeken heb en de filters heb schoongemaakt steek ik de stekker in het stopcontact en… niks, nada, noppes! Het is inmiddels 10 uur en ik heb nog 5 uur om een plan te bedenken. Ik zet de stofzuiger in de auto en rij naar de Witte Hal in Venlo. “Ja meneer, vervelend, maar we kunnen alleen maar het apparaat opsturen voor reparatie”. Ik zeg hem dat dan maar moet, waarop ik te horen krijg “dat dat niet gaat lukken”. Reagerend op mijn verbaasde gezichtsuitdrukking begrijp ik uit zijn verhaal dat hij 19 jaar bij BCC gewerkt heeft. “Ik zag het faillissement aankomen omdat ik hetzelfde eerder heb meegemaakt, en een week van tevoren kreeg ik via LinkedIn deze baan aangeboden bij BCC. Op de dag van het faillissement ben ik hier begonnen”. Ik feliciteerde hem met zijn nieuwe baan hier en vroeg om dan maar het proces van de reparatie op te starten. “Dat zal helaas niet gaan meneer” antwoordde hij. “Ik werk hier nu pas een paar dagen, er is verder niemand in de winkel en ik weet alleen hoe een reparatiemelding aangevraagd moet worden als wij bij u thuiskomen. U bent nu hier en ik weet nog niet hoe dat werkt”. De man keek mij hopeloos en enigszins vermoeid aan en ik voelde de inmiddels langzaam opgebouwde irritatie en woede wegzakken. Ik koop een nieuwe stofzuiger, ditmaal mét zak, want die zijn een stuk goedkoper, bedank hem voor zijn service en wens hem veel succes met zijn nieuwe baan. Na de vakantie de stofzuiger maar ter reparatie aanbieden en op Facebook of Marktplaats een nauwelijks gebruikte stofzuiger aanbieden…