Jakarta-Medan-Bukit Lawang. Om vijf uur op en om 11 uur landen we op Medan, waar Usit van Jungle Inn staat te wachten. Zoals gebruikelijk in Azië is de gids, barman of chauffeur een goede vriend voor het leven; aan vriendelijkheid ontbreekt het niet. Onderweg moet er natuurlijk uitgebreid gegeten worden waarbij zoals gebruikelijk de gids of chauffeur aanschuift. We doen vijf uur over de rit en na een uur of vier horen we rechtsvoor een ritmisch geluid. “Kdeng, kdeng, kdeng” klinkt het. Usit spreekt het standaard zinnetje uit dat je maar al te vaak hoort in Azië: “don’t worry!” Het geluid neemt in ritme en volume af als we langzamer rijden en wordt steeds luider als er gas gegeven wordt. We stoppen bij wat later een garage blijkt te zijn, en bij controle blijkt dat bij het voorwiel rechts twee moeren ontbreken en achter één. Er worden nieuwe moeren opgezet en alle moeren op alle wielen worden nog eens krachtig vastgedraaid, wat bij alle wielen een zinvolle handeling is. Ik bedank Usit dat hij ons heeft gered van een vroegtijdig einde van onze vakantie. Aan de balie van Jungle Inn informeer ik wie ons vrijdag terug brengt naar Medan en met welke auto. “Samma, samma”; hetzelfde dus en ik vraag deze week de auto toch maar eens grondig te onderwerpen aan een technische inspectie. “OK, don’t worry” is de reactie en met een zwaar gemoed ga ik naar mijn kamer en val in een diepe slaap terwijl buiten de rivier zachtjes door murmelt…