In 2008 waren we voor de eerste keer in Bukit Lawang, Sumatra. Een indrukwekkende plek aan de rand van het tropisch regenwoud en bekend om het Orang-oetan opvang- en rehabilitatiecentrum. De verliefdheid bracht ons ertoe om nog één keer terug te komen naar dit dorpje dat met volharding en trots de bijna allesvernietigende overstromingen van een paar jaar daarvoor had weten te overkomen om te werken aan een nieuwe belofte, een nieuwe toekomst. Het was er keigezellig, we dronken er onze biertjes en lokale drankjes en als je het wilde kon je op een geestverruimende excursie gaan of onze verre neven en nichten in het oerwoud bezoeken. Dat Orang-oetan centrum is er niet meer en het dorp is een aaneen gebouwde eindeloze lint van resorts, hotels, bars en hebbedingetjes-winkels geworden. Het lokale toerisme binnen Indonesië is in algemeenheid toegenomen en het leek er even op dat dit dappere dorpje daarvan niet de vruchten zou plukken omdat het werd gezien als een vrijhaven van blasfemie en westers gedrag. Jungle Inn heeft nog steeds dezelfde indrukwekkende kamers, ligt nog steeds aan een prachtige rivier tegen een indrukwekkend oerwoud aan maar heeft ook inmiddels op de eerste etage een moskee ingericht, op de vloer wijst een pijl in welke richting Mekka ligt en alcohol wordt er niet geschonken. Het verschil dat ontstaan is in 15 jaar toont mij helder aan hoe we wereld inmiddels is veranderd. Het is 10 uur, 24 graden met een blauwe lucht en massieve witte wolkpartijen die de regenbuien van vandaag al aankondigen. Vandaag bijkomen. In de avond trekt volgens buienradar een rood gebied over ons en de regen komt eerst loodrecht met bakken naar beneden, gevolgd door donder en bliksem, waardoor keer op keer overal de elektriciteit uitvalt. Naar bed en morgen hopelijk gezond weer op…