20 november. Fris en uitgerust opgestaan en ontbeten met Mangis, Rambutan, Pisang en thee. In de taxi en onderweg naar Sanur om met de boot over te steken naar Nusa Ceningan. Bij aankomst verwacht je dan een druk strand, waar je door het water wadend op een bootje moet stappen, dat schommelend ligt te wachten op een kraakheldere zee. Niets van dat al! Niks romantisch, niks authentieks. Cultuurshock. Het is alsof we afgeleverd worden bij een modern vliegveld. Tot in de puntjes georkestreerd. Logistiek perfect. Bagage wordt vanaf de taxi naar binnen gebracht. Zonder gesjouw gaan we met onze barcodetoegangskaartjes de roltrappen op en de airco gekoelde wachthal in. Met zes zware buitenboordmotoren wordt de boot voortgejaagd over de zee om aan te komen op Nusa Penida waar we al uitkijken naar dezelfde begeleiding naar ons hotel. Cultuurshock nummer twee. Vanaf hier wordt het weer authentiek. Zelf sjouwen met je bagage. Achterin een auto worden we achtergelaten op en schaduwplek en het wachten begint. Na een telefoontje blijkt dat we links om de hoek naar de Yellow Bridge moeten lopen en daar aangekomen wordt het ons duidelijk. Hier kunnen alleen twee brommers elkaar passeren en aan de overkant staat het transport te wachten. Deze gele brug was vroeger overigens blauw, maar is jaren geleden ingestort onder het gewicht van de vele brommers en voetgangers, waarbij 16 doden vielen. Inmiddels herbouwd werd de brug dus nu geel, maar aan de ingang laat een bordje met Hati-Hati (gevaar) erop ons weten dat we rustig moeten oversteken omdat de brug “broken” is. Het lukt ons (het is inmiddels weer warm geworden en de zon schijnt onbarmhartig), klauteren een auto in en komen aan op onze eindbestemming voor 4 dagen. Wow! Wat een uitzicht! Eindelijk de zee. Gaat helemaal goedkomen , maar we moeten nog 1 keer de brug over…