11 november
Slot in de badkamerdeur eruit gesloopt. Stof van jaren op de bovenrand van de spiegel. TV doet het niet. WC spoelt nauwelijks door. Kraan in de wasbak hangt los. Buiten ziet alles er nog troostelozer uit. Airco’s zijn uit kamers verwijderd en de voorzijde van het andere gebouw ziet er uit als een gebit waar een paar voortanden verwijderd zijn. De filters van de airco’s worden nu gebuikt als deurmatjes. Het filter in het zwembad is vervangen door een lapje stof. De badhokjes zijn al lang niet meer badhokjes. Het enige voordeel is dat er hier een zwembad is. We nemen een duik, leveren de sleutel in en verkassen. Jaren geleden hadden we hier een vaste betjakrijder met de naam Mario. Op onze laatste dag toen hadden we een stapel ansichtkaarten geschreven met postzegels erop die Mario voor ons als vriendendienst op de post zou doen. Nooit aangekomen. De postzegels zijn toen waarschijnlijk met Javaanse huisvlijt verwijderd en postzegels en kaarten zijn verkocht. Mijn zus vraagt rond of iemand Mario kent en binnen het uur staat hij voor de kamer, breed lachend en ons begroetend als oude, langverloren vrienden. Ik vertel hem van het ansichtkaartenincident en hij lacht, maar met een andere mimiek, alsof hij een boer met kiespijn is, en misschien is dat ook wel zo. We nemen hem weer in dienst en bewonderen zijn ondernemerschap. 18 Jaar geleden ontmoetten we Uji voor het eerst. 21 jaar was ze, net begonnen als gids bij ViaVia. Spontaan, leuk, geïnteresseerd, slim, leergierig. Met haar hebben we toen rijst geplant in de sawa, stenen gebakken en tempé gemaakt. Ze woonde in een bescheiden woning met haar moeder die iedere dag om 3 uur opstond om groente en fruit op de lokale markt te verkopen. In 2006 trof een tsunami Yogjakarta en waren ook Uji en haar moeder dakloos. Het enige wat wij konden doen was hun enigszins financieel te hulp te schieten. Haar moeder en Uji wisten zich te herpakken en nu heeft ze een goede baan als leidinggevende van het reisbureau van ViaVia. We hebben elkaar al die tijd niet uit het oog verloren en volgen elkaar op Facebook. In een sabbatical jaar reisde ze alleen door Europa om te ondervinden wat “winter” betekent, om het aan den lijve te ondervinden en volgde bijvoorbeeld in de winter in Drenthe een cursus boerenstamppotmaken. We ontmoeten haar om 11 uur in haar kantoor en de spontaniteit buldert weer door het gebouw! Om vijf uur neemt ze ons mee naar een mooie plek buiten het centrum van Yogja en we kletsen bij over van alles en nog wat. Morgen moeten we mee naar haar dorp en ontmoeten we haar moeder en later in de week gaan we mee naar de Universiteit in Solo waar ze Nederlandse les geeft aan mensen in de toeristenindustrie en mensen met een arbeidscontract in Nederland, bijvoorbeeld in de zorg. En oja, ze is ook nog vrijwilliger van een organisatie die culturele evenementen verzorgt waarvan de dochter van de Sultan (gouverneur) bestuurslid van is. Het belooft een goede en vooral warme week te worden, in alle opzichten…
10 november
Na 24 uur reizen per brommer, busje, vliegtuig, taxi, trein en taxi komen we in de avond aan in Yogjakarta, onze Indonesische voorkeursstad. 512.000 Inwoners, maar vanwege de vele laagbouw heb je toch het gevoel in een groot dorp rond te lopen. We gaan naar Guesthouse Metro, “ons” verblijf in 2006 en 2008, en volkomen uitgeblust vallen we in een diepe slaap, ons niet storend aan de staat van de kamers en het gebouw. Er is zo te zien in de afgelopen 15 jaar niets, maar dan ook niets aan onderhoud gedaan, maar daarover morgen meer, want de lezers in Venlo en omstreken hebben vandaag de 11e van de 11e wel wat anders aan hun hoofd, selamat tidur!
9 november
We hebben de tropische donderbuien doorstaan, iedereen leeft nog, maar het is frisjes; 21 graden met een frisse wind vanuit de tropische bossen achter ons hoog op de heuvels. Vanavond om 23:00 weer op pad voor een lange reis. Ooit zongen we hier op het wijsje van Jingle Bells: “Jungle track, Jungle track, in Bukit Lawang. See the monkeys in the trees, see Orang-Utan”, en dan eindeloos herhalen met (te) veel bier op. Nu vind het personeel het leuk om vandaag alle dames te verrassen met een fruitontbijt, onder het luid zingen van het volkslied van BL. Ze keken wel flink verbaasd toen wij het lied uit volle borst meezongen. Mijn zwager Sacha heeft graag alles onder controle en zit het liefst 4 uur voor vertrek op het vliegveld. Ik zeg hem bij de lunch dat ik voor de zekerheid nog even ga navragen of het duidelijk is dat we om elf uur in de avond worden opgehaald. Ik kom terug bij Sacha en vertel hem dat er een kleine vertraging in zit; Usit de chauffeur haalt het niet om elf uur hier te zijn, maar komt waarschijnlijk een half uurtje later. Voordat hij een volledige zenuwinzinking nabij is stel ik hem gerust dat dat een grapje is; je kunt met je grapjes soms te ver gaan Luud! Rond een uur of vier krijgt hij echter een bericht van Lion Air dat de vlucht van 06:30 geannuleerd is en we contact moeten opnemen om de vlucht óf te annuleren of om te boeken. Je begrijpt het al; complete radeloosheid, woede, paniek! We vragen de manager van het hotel om hulp, hij boekt om en we vliegen dan drie kwartier eerder en besluiten dan maar om 9 uur weg te gaan zodat we in ieder geval op tijd zijn. Eerst een stukje achterop de brommer, dan het busje in. Het is nog steeds 9 november 23:55 als we op het vliegveld zijn en morgen gaan we verder met vliegtuig, taxi, trein en taxi naar Yogjakarta. Welterusten wat ons betreft vanuit Medan!
8 november
In 2008 waren we voor de eerste keer in Bukit Lawang, Sumatra. Een indrukwekkende plek aan de rand van het tropisch regenwoud en bekend om het Orang-oetan opvang- en rehabilitatiecentrum. De verliefdheid bracht ons ertoe om nog één keer terug te komen naar dit dorpje dat met volharding en trots de bijna allesvernietigende overstromingen van een paar jaar daarvoor had weten te overkomen om te werken aan een nieuwe belofte, een nieuwe toekomst. Het was er keigezellig, we dronken er onze biertjes en lokale drankjes en als je het wilde kon je op een geestverruimende excursie gaan of onze verre neven en nichten in het oerwoud bezoeken. Dat Orang-oetan centrum is er niet meer en het dorp is een aaneen gebouwde eindeloze lint van resorts, hotels, bars en hebbedingetjes-winkels geworden. Het lokale toerisme binnen Indonesië is in algemeenheid toegenomen en het leek er even op dat dit dappere dorpje daarvan niet de vruchten zou plukken omdat het werd gezien als een vrijhaven van blasfemie en westers gedrag. Jungle Inn heeft nog steeds dezelfde indrukwekkende kamers, ligt nog steeds aan een prachtige rivier tegen een indrukwekkend oerwoud aan maar heeft ook inmiddels op de eerste etage een moskee ingericht, op de vloer wijst een pijl in welke richting Mekka ligt en alcohol wordt er niet geschonken. Het verschil dat ontstaan is in 15 jaar toont mij helder aan hoe we wereld inmiddels is veranderd. Het is 10 uur, 24 graden met een blauwe lucht en massieve witte wolkpartijen die de regenbuien van vandaag al aankondigen. Vandaag bijkomen. In de avond trekt volgens buienradar een rood gebied over ons en de regen komt eerst loodrecht met bakken naar beneden, gevolgd door donder en bliksem, waardoor keer op keer overal de elektriciteit uitvalt. Naar bed en morgen hopelijk gezond weer op…
7 november
Jakarta-Medan-Bukit Lawang. Om vijf uur op en om 11 uur landen we op Medan, waar Usit van Jungle Inn staat te wachten. Zoals gebruikelijk in Azië is de gids, barman of chauffeur een goede vriend voor het leven; aan vriendelijkheid ontbreekt het niet. Onderweg moet er natuurlijk uitgebreid gegeten worden waarbij zoals gebruikelijk de gids of chauffeur aanschuift. We doen vijf uur over de rit en na een uur of vier horen we rechtsvoor een ritmisch geluid. “Kdeng, kdeng, kdeng” klinkt het. Usit spreekt het standaard zinnetje uit dat je maar al te vaak hoort in Azië: “don’t worry!” Het geluid neemt in ritme en volume af als we langzamer rijden en wordt steeds luider als er gas gegeven wordt. We stoppen bij wat later een garage blijkt te zijn, en bij controle blijkt dat bij het voorwiel rechts twee moeren ontbreken en achter één. Er worden nieuwe moeren opgezet en alle moeren op alle wielen worden nog eens krachtig vastgedraaid, wat bij alle wielen een zinvolle handeling is. Ik bedank Usit dat hij ons heeft gered van een vroegtijdig einde van onze vakantie. Aan de balie van Jungle Inn informeer ik wie ons vrijdag terug brengt naar Medan en met welke auto. “Samma, samma”; hetzelfde dus en ik vraag deze week de auto toch maar eens grondig te onderwerpen aan een technische inspectie. “OK, don’t worry” is de reactie en met een zwaar gemoed ga ik naar mijn kamer en val in een diepe slaap terwijl buiten de rivier zachtjes door murmelt…
November
6 november. Gisteravond in Hotel Corendon Plaza overnacht en gegeten in de Skybar; verrassend goed! Vliegtuig in, overgestapt in Hongkong en redelijk brak aangekomen in Jakarta. Het hotel is prima, het keukenhoofd wil met ons op de foto en we besluiten na het opfrissen buiten ergens te gaan eten. Nou zijn we inmiddels wel wat gewend, dus na een kwartier schuiven we ergens aan waar veel mensen zitten en in- en uitlopen. Maud neemt witte rijst, met groentegerechten en Sacha witte rijst met kip. Dat gebeurt overigens niet zomaar, maar door veel wijzen en met assistentie van de lokale bevolking met deels Engels van hun kant en een heel klein beetje Bahasa van mij komt het voor elkaar. “Tidak Pedis” wordt veelvuldig door mij geroepen. Maud en Sacha spelen dus op safe ik besluit toch maar de Mie te nemen die enigszins rood gekleurd is en een dito ei. Na een minuut druipt het zweet van mijn voorhoofd af en de ijsthee met ijsblokjes biedt aangename verkoeling, en dat terwijl ik ijsthee niet te pruimen vind. We rekenen 40.000 roepie af en doen er bij die €2,40 10.000 roepie bij als tip en bedanken iedereen voor de hulp. Met gespeelde hese stem gaan we weer op pad. Onderweg nemen we een perfectie Icecoffe en Brownie en in de supermarkt slaan we jusd’orange en wat knabbelvoer in voor deze eerste avond. In het hotel staat een klein flesje Wodka in de koeling op ons te wachten voor onze traditionele Wodka-Jus. Ik doe de wodka in de papieren tas van de supermarkt, de fles bedenkt zich geen seconde, slaat en gat in de bodem van de tas en te pletter op de stenen vloer. We wortstelen wat met de aanbieders van internet op onze telefoons, Maud vind de oplossing en we kunnen elkaar in geval van nood bereiken. Naar bed, morgen on 6 uur ontbijt en op naar Sumatra!
Telefoon
Dus Hein brengt mij naar het station in Venlo. De trein vertrekt om 14:33 en in de trein realiseer ik me om 14:31 dat ik geen telefoon bij me heb. Ik krijg het plotseling warm, graai mijn spullen bijeen en verlaat gehaast de trein. Achter mij gaan de deuren dicht en de trein komt langzaam in beweging. En nu? Taxi en naar huis want F. zal er nog wel zijn. Ik vraag de taxichauffeur te wachten en bel aan; ik heb bewust geen huissleutel bij me want eind van maand haalt W. me op die er wel een heeft. Geen geblaf en geen auto voor de deur. F. is natuurlijk meteen gaan wandelen met de honden. Geen probleem, de buren hebben ook een sleutel. Niet thuis dus. Ik ken maar 1 telefoonnummer uit het hoofd en dat is het gewone nummer van W. en C. De redder in nood komt, ik pak mijn telefoon, betaal de taxichauffeur en een uur later zit ik in een vertrekkende trein...
Het begin niet goed...
Zaterdag 4 november 09:10. Om drie uur komt F. die tijdens mijn vakantie naar Indonesië op het huis, de honden en de kat zal passen. Ik pak de zakloze stofzuiger die ik in februari gekocht heb. En natuurlijk, na een kwartier stopt het apparaat ermee! Nadat ik alles nagekeken heb en de filters heb schoongemaakt steek ik de stekker in het stopcontact en… niks, nada, noppes! Het is inmiddels 10 uur en ik heb nog 5 uur om een plan te bedenken. Ik zet de stofzuiger in de auto en rij naar de Witte Hal in Venlo. “Ja meneer, vervelend, maar we kunnen alleen maar het apparaat opsturen voor reparatie”. Ik zeg hem dat dan maar moet, waarop ik te horen krijg “dat dat niet gaat lukken”. Reagerend op mijn verbaasde gezichtsuitdrukking begrijp ik uit zijn verhaal dat hij 19 jaar bij BCC gewerkt heeft. “Ik zag het faillissement aankomen omdat ik hetzelfde eerder heb meegemaakt, en een week van tevoren kreeg ik via LinkedIn deze baan aangeboden bij BCC. Op de dag van het faillissement ben ik hier begonnen”. Ik feliciteerde hem met zijn nieuwe baan hier en vroeg om dan maar het proces van de reparatie op te starten. “Dat zal helaas niet gaan meneer” antwoordde hij. “Ik werk hier nu pas een paar dagen, er is verder niemand in de winkel en ik weet alleen hoe een reparatiemelding aangevraagd moet worden als wij bij u thuiskomen. U bent nu hier en ik weet nog niet hoe dat werkt”. De man keek mij hopeloos en enigszins vermoeid aan en ik voelde de inmiddels langzaam opgebouwde irritatie en woede wegzakken. Ik koop een nieuwe stofzuiger, ditmaal mét zak, want die zijn een stuk goedkoper, bedank hem voor zijn service en wens hem veel succes met zijn nieuwe baan. Na de vakantie de stofzuiger maar ter reparatie aanbieden en op Facebook of Marktplaats een nauwelijks gebruikte stofzuiger aanbieden…